Consonus

Latincede consonus (con-sŏnus, a, um) "birlikte ses veren", "uygun", "münsaip", "uyumlu" (harmonious) manalarındadır (Ov. M. 13, 610; id. Am. 1, 8, 60; Sil. 17, 448). Bu sıfat, "birlikte ses vermek", "uygun olmak", "uyumlu olmak" gibi manalarındaki consono fiilinden (con-sŏno, ŭi) gelmektedir (apes evolaturae consonant vehementer, Varr. R. R. 3, 16, 30: cum omne tibiarum genus organorumque consonuit, fit concentus ex dissonis, Sen. Ep. 84, 10). Modern dillere de geçmiştir: İng. consonant, Alm. Konsonanten, Çek. konsonantní, Dan. konsonant, Endo. konsonan, Fin. konsonantti, Fr. consonne, Gal. consoantes, Hır. konsonantski, İsp. consonante, İsv. konsonant, İt. consonante, Let. konsonants, Mal. konsonanti, Nor. konsonant, Por. consoantes, Rom. consoană, Slo. Konsonantski.